အခုတေလာ ဘယ္သတင္းဌာနေတြကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ စစ္ပြဲသတင္း၊ လူထုအုံၾကြမႈ၊ ငလ်င္ေဘး၊ မိုးသက္မုန္တိုင္း ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈ......စတဲ့ အနိဌာရုံေတြပဲ ျမင္ေနၾကားေနရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္ရၾကားရတာမ်ား လာတာနဲ႔အမွ် ေနာက္ဆုံးေသာကာလနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြ က်ေနာ္တို႔အသင္းေတာ္မွာ အေတာ့္ကို HOT လာတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းေတြ အေၾကာင္းက အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကေျပာခ်င္တာက ေနာက္ဆုံးေသာကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ ရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ သတိနဲ႔ သိသင့္သိအပ္တဲ့ အျမင္အေၾကာင္း တစ္နည္းအားျဖင့္ အျမင္မွန္၊ သတိမွန္ဖို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ( ၂၀၀၅ ) ခုႏွစ္ေလာက္ကထင္ပါရဲ႕။ ခ်င္းျပည္နယ္ ကေလးၿမိဳ႕မွာ Crusade သြားလုပ္ၾကရင္းနဲ႔ ကားမဲလ္ေတာင္ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကားမဲလ္ေတာင္ေျခမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ ခုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေတြထဲက စာရြက္ေတြၿဖဲ၊ ေလွလုပ္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ေမွ်ာၾကတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ေလွ၊ ကိုယ့္ေလွ ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး ျမန္သလဲဆိုတာကို ၿပိဳင္ၾကေတာ့ ေအာ္လိုက္ ဟစ္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလွမွ မ်က္စိတဆုံးမခံပါဘူး။ မ်က္စိေရွ႕တင္ ေရစိုၿပီး ပုံပ်က္ပန္းပ်က္နဲ႔ နစ္ကုန္ပါေလေရာ.....။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၂) ရက္ေန႔မွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသကို နာဂစ္မုန္တိုင္း ၀င္ေရာက္တိုက္ခတ္သြားတဲ့ေနာက္ အဲဒီေဒသကို က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔ ဘိုကေလးတစ္ခြင္ကို ၿပဲၿပဲစင္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) ႏွစ္ေလာက္က စကၠဴေလွေတြ အၿပိဳင္ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးတာကို ျပန္အမွတ္ရမိလာသလို ဘုရားသခင္ရဲ႕ သြန္သင္မႈကို သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေလာကမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ရွာေဖြေနၾကတဲ့ ပညာေတြ၊ စည္းစိမ္ေတြ၊ ရာထူးေတြ ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြကစလို႔ ဘာသာတရားေတြအဆုံး အရာရာတိုင္းဟာ စကၠဴေလွေတြခ်ည္းပဲလို႔ နားလည္လာခဲ့မိတယ္။ အဲဒီလို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရႏူးၿပီး ရိရြဲပ်က္စီးသြားမယ္မွန္း မသိႏို္င္တဲ့၊ အာမခံ်က္မရွိတဲ့ စကၠဴေလွေတြကို အားကိုးၿပီး သူ႕ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ မာန္တက္ရင္းက ဘ၀ပင္လယ္ႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ေတြ ျဖတ္သန္းေနၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္လာလို႔ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေရာက္လာမွ သတိ၀င္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာအားကိုးရာမွ မရွိေတာ့ နစ္ပါေလေရာ။ တကယ္ေတာ့ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွမပါဘဲ ၀င္လာရသလို ဘာမွမပါဘဲ ျပန္ထြက္သြားရတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းပါပဲ။ ေဒသနာ ၅း၁၅-၁၆ မွာ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ " စည္းစိမ္ရွင္သည္ အမိ၀မ္းထဲက အလ်င္းမပါဘဲ ထြက္လာသကဲ့သို႔ ထိုနည္းတူ ျပန္သြားရမည္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ရေသာ ဥစၥာတစ္စုံတစ္ခုကိုမွ် လက္ႏွင့္ ဆြဲကိုက္ ေလွ်ာက္ယူ၍ မသြားရ။ သူသည္ လာသကဲ့သို႔ အလ်င္းမျခားနားဘဲ သြားရေသာ အမႈအရာသည္ အလြန္ဆိုးေသာ အမႈအရာျဖစ္၏ ။ ေလကို ရအံ့ေသာငွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေသာသူသည္ အဘယ္ေက်းဇူးရွိသနည္း။ " တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံးေသာအခ်ိန္အထိ ပါလာမယ့္အရာ ဒီထက္ပိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာရရင္ ထာ၀ရကာလအတြက္ ေကာင္းရာဘုံဘ၀နဲ႔ ငရဲကုိ အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ့္ အရာက သခင္ေယရွဳပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသခင္သည္သာလွ်င္ စစ္မက္ျဖစ္ပြားျခင္း၊ ေရႀကီးျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း စတဲ့ အေျခအေနတိုင္းမွာ မပ်က္စီးတည္တံ့ေနႏို္င္တဲ့ သေဘၤာႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို သေဘၤာႀကီးထဲကို ၀င္ေရာက္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ လက္ရွိ ကိုယ္အားကိုးေနတဲ့ စကၠဴေလွထဲကေန စြန္႔ခြာၿပီး ၿပီးထြက္လာဖို႔က မိတ္ေဆြ လုပ္ရမယ့္ အပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အသက္တာမွာ မျဖစ္မေန ႀကံဳရမယ့္ အရာ (၃) ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီအရာကို ႀကိဳၿပီး ျပင္ဆင္မထားရင္ေတာ့ အင္မတန္ကို ဒုကၡမ်ားပါလိမ့္မယ္။
(၁) အခြန္အခ (၂) အေျပာင္းအလဲ (၃) ေသျခင္းတရားပါ။ ဒီအရာ (၃) ခုကို ႀကံဳလာမယ့္ ေန႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျပင္ဆင္မႈကေတာ့ မိတ္ေဆြရဲ႕ စကၠဴေလွကို စြန္႔ၿပီး သခင္ေယရွဳဆိုတဲ့ ကယ္တင္ျခင္း သေဘာၤႀကီးထဲကို ေျခစုံပစ္၀င္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ေသေန႔အတြက္ စိတ္ေအးႏိုင္ေအာင္ အသင့္ျပင္ထားၾကရေအာင္။ ေနာက္ဆုံးေသာကာလရဲ႕ လႈိင္းတံပိုး ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းေန ထန္ေနပါေစ...... သခင္ေယရွဳရဲ႕ အထဲမွာသာ အသက္ရွင္ ေနမယ္ဆိုရင္ မိတ္ေဆြဟာ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလအတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီကေန႔ကစလို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္စြမ္း ကိုယ္စေတြ၊ စည္းစိမ္ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြဟာ စကၠဴေလွေတြ ပါလားလို႔ အျမင္မွန္ ရၾကရေအာင္လားဗ်ာ။
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ဆရာေဇယ်ာ
